Groszem o ścianę

Dzień, jak co dzień. Ubieram się i wychodzę do sklepu, bo w lodówce już tylko na w pół zjedzona puszka kukurydzy i resztka keczupu – nawet Kuroń nic by z tego nie stworzył, a to znak, że najwyższy czas na zakupy. I tu zaczynają się schody.

Wyprawa do sklepu zawsze napawa mnie przerażeniem, wiadomo – zarobki (zaradnego) studenta można porównać do kieszonkowego gimnazjalisty. Zanim jednak dotrę do najtańszego sklepu w Polsce (zawsze, gdy tam kupuję, czuję symbiozę z prezesem Kaczyńskim), muszę wybrać się pod Ścianę Płaczu. To zawsze bolesne przeżycie, gdy wypłacam ostatnie grosze z mojego konta. Co tu zrobić – łkając, modlę się o kolejną rodzicielską zapomogę finansową. No chyba nie dadzą własnemu dziecku umrzeć z głodu?

W końcu docieram do sklepu, z wielką rozwagą wybieram najpotrzebniejsze produkty i wędruję do kasy, jak na skazanie. Jak zawsze, moje przerażenie zwiększa się proporcjonalnie do sumy wybijanej na kasie – czemu jeszcze się do tego nie przyzwyczaiłam? W koszyku tak naprawdę nie miałam nic, a opróżnić portfel trzeba… To niestety nie performance Kaczyńskiego, to prawdziwe życie.

 I ten oto rytuał powtarza się co kilka dni. Zwykły student ma biedę wydolić, a co powie ten, który nałogowo pali i porusza się autem? Żyj tu, Człowieku, o tlenie i wodzie z kranu (jeśli jeszcze ci jej nie zakręcili). Na dobrą sprawę żywisz się dymem papierosowym, smacznego.

Ale nie o fajkach dzisiaj, ani wyłącznie o studentach. Przecież 75% Polaków ledwo wiąże koniec z końcem – starsi ludzie ze swoimi skromnymi emeryturami, pani z biedronkowej kasy – panie Premierze! Kryzys kryzysem, ale dopóki pensje nie będą chociaż minimalnie dostosowane do horrendalnych cen w naszym kraju, Pańskie „zaciskanie pasa” jest co najmniej makabrycznym żartem. Tymczasem Polaku – płacz i płać!